खो खो... कवितेचा.

प्रशांतने पाऊस-कवितांच्या खो-खो खेळाची सुरुवात केली . या खेळाचे त्यानं सांगितलेले नियम खाली दिले आहेत.

१. शक्यतो छंदबद्ध कडवे तयार करू. अगदीच नाही जमलं तर मुक्तछंद चालेल. पण प्रयत्न करायला काय हरकत आहे? कविता गुंफ़ायची असल्यामुळे आधीचा कडव्याशी थोडासा तरी संबंध असावा.
२. छंदाचं नाव माहिती असल्यास ते कळवावे. त्याबद्दल माहिती दिली तर छानच. अर्थात नाही दिली तरी चालेल.
३. किमान एक व जास्तीत जास्त चार ब्लॉगबांधवांना खो देता येईल. संबंधित ब्लॉगलेखकास प्रतिसाद देऊन तसे कळवावे.
४. खो मिळाल्यावर ज्याच्या/जिच्याकडून खो मिळाला आहे त्या ब्लॉगलेखकाच्या पोस्टाचा दुवा आपल्या पोस्टात द्यावा व शक्य असल्यास आधीची कडवीही उतरवावीत. तसेच आपण खो स्वीकारल्यावर त्या पोस्टाचा दुवा खो देणाऱ्या पोस्टाच्या प्रतिसादात कळवावा, जेणेकरून आधीच्या लोकांनाही नोंद ठेवता येईल.
५. हे नियम सर्वांच्या सोयीसाठी डकवावे.
६. बस्स. आणखी काही नियम नाही. :-) आता फक्त पाऊस-कविता....

प्रशांताचं कडवं - (भुजंगप्रयात छंद)

न क्रोधी असा पावसा रे सख्या रे

तुझी वाट पाहे सखी मी तुझी रे

झणी येउनी वर्ष रे थेंब थेंब

तुझा स्पर्श अंगा करो चिंब चिंब

प्रशांत ने खो दिला -चक्रपाणि, क्रांती, आशाताई, अ सेन मन यांना.
याला क्रांतीचं उत्तर असं..

छंद तोच, भुजंगप्रयात

खुळ्या पावसाला किती आवरू रे?

सरी श्रावणाच्या कशा पांघरू रे?

निळे सावळे मेघ येती छळाया,

सख्या, दूर तू, मी कशी सावरू रे?

क्रांतीने खो दिला प्राजु, राघव, गोळे काका, जयवी यांना ..

याला प्राजुचे उत्तर असं..
वृत्तबद्ध..

तुझा खेळ देवा, कशी मी सरावू

नभाच्या सवे मी कशी सांग धावू..

सरींनो, ढगांनो, जरा घ्या विसावा

भिजूनी पहाटे नका वेड लावू

आणि हे एक असंच..

पागोळ्यातून झरले मोती

पाचूंवरती विखरून गेले..

जलधारांच्या सूर-संगमी

अभ्र सारे विरून गेले..

पहाट ओली , निसर्ग ओला

गर्द धुक्याच्या कुशीमध्ये..

कटी मेखला सतरंगांची

नटली थटली धरा इथे..

प्राजुने खो दिला जागु, निखिल कुलकर्णी, मीनल, संदीप कुलकर्णी यांना ..
त्यावर माझे उत्तर..

मला येणारे एकमेव छंद म्हणजे "देवद्वार छंद" .
या छंदाच्या रचनेत प्रत्येक चरण म्हणजे ओळ सहा अक्षरांची असते. पहिल्या तीन ओळी सहा अक्षरांच्या आणि चौथी ओळ ही चार अक्षरांची. म्हणजे देवद्वार छंदाचे नोटेशन ६....६.....६.....४ असे असते. दुसर्‍या आणि तिसर्‍या ओळीचा यमक असतोच.

तीर तो नभीचा,

रंगल्या धनुचा,

वेध अवनीचा,

घेत असे.

अशी घायाळली,

प्रिती उमलली,

काया शहारली,

अवनीची.

आता मी माझी साखळी जोडते आणि पुढचा खो देते...अनुजा मुळे, विशाल कुलकर्णी, पाषाणभेद यांना